Rage Against the Machine üyeleri; Zack de la Rocha, Tom Morello, Tim Commerford ve Brad Wilk 7 yıl sonra ilk kez bir araya gelerek Coachella festivalinin kapanış performansını gerçekleştirdiler.
ABD’deki Coachella festivali, son yılların en önemli buluşmalarından birine sahne oldu. 7 yıl sonra ilk kez bir araya gelen Rage Against the Machine üyeleri, 29 Nisan’da festivalin kapanış konserini gerçekleştirdi.
Böylece Coachella festivali Happy Mondays ile birlikte Rage Against the Machine’nin de geri dönüş konserlerine ev sahipliği yapmış oldu. Rage Against the Machine konserde şu şarkıları çaldı:
Testify Bulls On Parade People Of The Sun Bombtrack Bullet In The Head Down Rodeo Guerrilla Radio Renegades Of Funk Calm Like A Bomb Sleep Now In The Fire Wake Up Freedom Killing In The Name
İngiltere'nin müzik fabrikası olmasının sadece kendi ekonomisine değil, bizim gibi müzik hastası insanlara da faydası olduğunu söyleyebiliriz. Her ne kadar eleştirecek noktalar olsa da, bu oluşum her zaman bize sonsuz bir kaynak ve İngiliz basının pompaladığı her grup, müziğe bir şekilde bulaşmış herkes için ilgi çekici olmuştur. Bundan bir kaç ay önce kulak kabarttığım Bloc Party için ve NME dergisinde gördüğüm yeni çıkan her grup için de yukarda yazdıklarımı düşünmeden edemem nedense.
Konunun felsefi yönü kafamı kurcalar iken çoktan Bloc Party'nin konseri için yola koyulmuştuk. Mekân İtalya'nın Modena kentinde; Vox Club. İstanbul'daki Vox'un 3 katı büyüklükte ve 2 katlı bir yer. Özellikle Bloc Party gibi grupların konserleri için ideal bir mekân ve keşke İstanbul'da da olsa dedirten, 1500-2000 kişinin konser izleyebileceği bir gece kulübü. Tavanı yüksek ve ferah. Zaten içeri girdiğimde beklediğimden daha fazla kişiyi gördüğümü itiraf etmeliyim; ya ben Bloc Party'nin popülaritesini küçümsemişim, ya da MTV'yi. Saat 22.30'u gösterirken ışıklar karardı ve grup sahneye çıktı. Gecikme yok, gayet dakik bir grup. 'She's Hearing Voices' şarkısı ile konseri açtılar. Grubun özellikle görsel efektlere de önem verdiğine değinmeden geçemeyeceğim. Zımba gibi bir giriş. İkinci şarkıya geçmeden önce vokalistleri Kele Okereke'den gayet anglo saxon bir aksan ile ''We are Bloc Party from London'' sözleri ile ilk single'ları 'Banquet' başladı. Grup gayet temiz bir sound'a sahip. Albümleri "Silent Alarm"ı dinlemiş olanlar konserde de aynı sound'u bulacaklar. Aslında bu önemli bir nokta ve şarkılar albümde nasıl ise aynen öyle çaldılar; yani fazla doğaçlamaya girmeden ve değişik sesler kullanmadan.
Konsere gelmeden önce grubun kesinlikle Talking Heads'ten etkilendiğini düşünüyordum ancak vokalisti dinlerken karşımda siyah bir Robert Smith duruyordu. Yanımdaki bazı arkadaşlar katılmasa da vokalistin Robert Smith'ten oldukça çok etkilendiğini söyleyebilirim. Özellikle "Wish" albümünden 'From The Edge Of The Deep Green Sea'deki vokalini düşünürsek herkes bana hak verecektir. Ancak grubun müziğinin The Cure'den etkilendiğini söylemek zor. Grubun konser performansından en memnun kaldığım şarkılar ise 'This Modern Love' (bende Robert Smith etkisi bırakan şarkı) ve 'She's Hearing Voices' oldu. 'This Modern Love' şarkısını biraz uzun çaldılar (tek farklı çaldıkları şarkı) ve özellikle arka fondaki ışıklar etkileyici idi; bir şekilde konserin doruk noktası oldu diyebilirim.
Konserde gözüme çarpan ilginç bir nokta ise grupta seyirci ile en fazla diyalog kuran elemanın baterist olması idi. Grup ritim yönünden oldukça güçlü, aralarındaki anlaşma üst düzeyde ve baterist Matt Tong'un ağırlığı hissediliyor.
"Silent Alarm"dan ve "Banquet" EP'sinden hemen her şarkıyı çaldılar ve 70 dakika kadar sahnede kaldılar. Açıkçası grubun bir albüm ve EP'si olduğundan dolayı çok uzun bir konser beklemiyordum; müzik yapmayı seven dinamik ve biraz geyik bir tanımlama ile ümit vadeden Bloc party'i izlemek bana oldukça keyif verdi. Önlerde oldukça hareketli ve yerinde duramayan bir topluluk vardı. Sanırım yaşım 30'u geçtiği için Bloc Party'nin bu dinamizminden pek faydalanamadım (İstanbul'da, New Model Army konserinde faydalanmıştım gerçi). Gece boyunca müzikleri kadar seçtikleri ışıklar ve arka fon ile bütünleşmeleri oldukça güzeldi. Bazı şarkılarından pek haz etmesem de özellikle arka fonu güzel kullanmaları ve ışıklar sayesinde bu şarkılara ilgi duyduğumu ve eve gelip tekrar ve farklı bir şekilde dinlediğimi de söylemeden geçemeyeceğim. Özellikle bu konuda grup bende oldukça olumlu etki bıraktı.
Utku Uluer 14 Eylül 2006 Palamalaguti, Bologna (bu yazı Studyoimge'de yayınlandı)
Müzik seven birisi için güzel bir şarkı hiçbir zaman eskimez. Bazı şarkıları zamanla daha az dinlemeye başlarsınız, bazı albümleri belli bir süreden sonra 2-3 sene arayla dinlemeye başlarsınız ama güzel bir müzik asla eskimez. Britney Spears dinliyorsanız güncel ne varsa onu tüketirsiniz. Müzikten beklentiniz zaten tüketmektir ama güzel müziğin tadı her zaman damağınızdadır. Zevkleriniz değişse bile çok sevdiğiniz şarkıların, albümlerin yeri sizin için hep ayrıdır.
70'li yıllarda doğmuş birisi olarak müzikal olarak uzun süre Seattle kentinden çıkan Soundgarden ve Pearl Jam'e daha yakındım. Pearl Jam 1996'da İstanbul'a geldiğinde ön sırada atlayıp zıplayıp, her şarkıda sahneye daha yakın olmaya çalıştığımı hatırlıyorum da, 2006'daki Bologna konseri benim için gayet sakin geçti.
Turnenin İtalya'daki ilk ayağı Bologna kentinde gerçekleşti. Yağan sağanak yağmura ve sahneye kısmen uzakta olmamıza rağmen dolu dolu bir 2 saat geçirdiğimi söyleyebilirim. Saat 21.00'de başlayacak konsere ucu ucuna yetiştik. "Yağmur nedeniyle konserler nasıl olsa biraz geç başlar" diyorduk, fakat 21.00'de "Ten" albümünün açılışı konser salonunda yankılanmaya başladı. Ve ardından beklemediğim bir şarkı ile açtılar konserleri; 'Elderly woman behind the counter in a small town'.
'Do the evolution', 'Animal' gibi sert şarkıların ardından 'Given to fly' ve yeni albümden 'World Wide Suicide' ile Pearl Jam sahneye ve salona alışmaya başladı. 'Evenflow' çalarken sahneyi 1 dakika boyunca Matt Cameron'a bıraktılar. 'Save me' ve 'Marker in the Sand'i çaldıktan sonra grup en sonunda biraz ara verdi ve Eddie cebinden bir kağıt çıkararak İtalyanca; "İtalya turnemizin ilk ayağında Bologna kentinde olmaktan çok mutluyuz" konuşmasını yaptı.
Bozuk İtalyancası ve sempatik tavırlarıyla konser başladığında biraz afallayan seyirciyi iyice havaya sokmasını bildi. Verilen bu kısa aradan sonra yine beklemediğim bir şarkıya girdiler; 'Alone'. "Ten" döneminde yapılan ama "Vs" öncesi piyasaya çıkan 'Animal' single'ının B yüzünde yer alan bu şarkı, en sevdiğim Pearl Jam şarkılarından birisidir.
Bizde de Mad Madame (şimdiki Duman diyebiliriz) Ortaköy'de Flatline'da bolca çalardı bu şarkıyı. Kaan da güzel yorumlardı hani. 'Whipping' bu kısa nostaljik yolculuğu çabucak bitirdi. Dışarıdaki yağmur ve oluşan nem ile kapalı alanın kendi sıcaklığı birleşince, salon tropikal bir hâl aldı. 'Present tense' bir sükunet getirdi salona. Eddie bu gece formundaydı, sesi eskisinden de iyiydi. Ve grubun sadece ama sadece çalmak istediği belliydi. Ne de olsa turnenin başlarıydı ve Pearl Jam'e aç bir seyirci vardı karşılarında. Yeni albümden 'Camotose' ve ardından 'Porch' ile hareket etmemiş 3-5 kişi de aramıza katıldı. 'Porch'un bitişinde herkesin sırılsıklam olduğunu söylememe gerek yok; grup da farkında olacak ki herkesi dinlendirecek bir ara verdi ve böylece 5 dakika kadar terimizi silebildik.
Verilen kısa aradan sonra konserde en fazla dinlemek istediğim 'Black' çalmaya başladı. Şarkı, bootleglerden alışılagelmiş şekilde Eddie Vedder ve salondaki herkes tarafından birlikte söylendi. Bu sinerji ve uyum gerçekten çok az grup ve şarkı için geçerlidir. Şarkının son bölümündeki uzun ve inleyen gitar solo, "We belong together" ve geri vokalde bütün salon olmak üzere, Eddie'nin güzel sesine eşlik ettik. Bence bir konserde fade out'la bitebilecek tek şarkı 'Black'tir. Zaten uyum içerisinde fade out ile şarkı sona erdi. Bu mükemmel anı izleyebilirsiniz Black (Bologna son 2 dk) Videosu:
Bu mükemmel 9 dakikanın ardından 'Betterman' de hep bir ağızdan söylendi. Son single 'Life Wasted' ve ardından hepimizin Pearl Jam ile ilk kez tanıştığı "Alive"ı çalıp yine bir ara verdiler. Bu 3 dakikalık aradan sonra Eddie Vedder, Bush maskesini takmış olarak ve gümüş ceket ile sahnedeydi. 'Bushleaguer' şarkısında Eddie'nin ironi dolu bir tavırla Hamlet'in kafatasını elinde tutması gibi Bush'un maskesini tutarak şarkıyı söylemesi oldukça ilginçti.
'Bushleaguer'i, 'Why Go' izledi. O sırada önlerde "Welcome back home" yazan bir pankart açıldı. 'Why go'nun ardından The Who'dan 'Baba O'riley' çalmaya başladığı zaman salondaki bütün ışıklar açıldı; herkes bir ağızdan "Teenage Wasteland" kıtasını söylemeye başladı. Bizler, 'Baba O'riley'in konserin son şarkısı olduğunu düşünürken Jeff Ament kontrabasını eline aldı, sandalyesine oturdu ve tadına doyum olmayan 'Indifference' başladı.
Şarkıyı hep bir ağızdan söyledik. Konseri 'Yellow Ledbetter' ile değil de 'Indifference'la kapattıkları ve 2 saat boyunca salonda bulunan herkese hâlâ müzik yapmak istediklerini gösterdikleri için gruba minnettardık. Grupta gözlemlediğim Mike McCready'nin tek, Jeff Ament, Matt Cameron ve Stone Gossard'ın ise hep bir arada ve üçgen kurup çaldıkları oldu. McCready'nin solo gitar olarak daha öne çıktığını söyleyebiliriz.
Gerçek şu ki; belki de Pearl Jam bir daha "Ten" gibi bir albüm hiç yapamayacak. Ama işlerine saygıları ve seyirci ile diyaloglarını göz önünde bulundurursak daha uzun süre müzik yapmaya devam edecekler. Açıkçası benim için yapacakları stüdyo albümlerinden daha değerli olacak konser kayıtları.
Sanırım onlar da böyle düşünüyorlar ki, her turnelerini bootleg olarak basıyorlar veya sitelerinden dağıtıyorlar. Şöyle oturup da heyecanla bir Pearl Jam albümü dinlemeyeli herhalde 5-6 sene olmuştur. "Ten" ve "Vs" albümlerindeki müzikal keyfi sonrakilerde bulmak çok zor. Daha politik ve olgun bir Pearl Jam var karşımızda. Eddie Vedder'ın tabiriyle "daha entelektüel ve kendisi ile barışık bir grup". Konserde bunu fazlasıyla görebiliyorsunuz.
Fotoğraflar:Utku Uluer
Konserden 2 adet youtube videosu daha: Betterman
Çok iyi bir kayıt ve Daughter/It's Ok (çekim yapana helal olsun)
Bu aralar bu sarkıya taktım diyebilirim buyrun indirin sizde takın: Johnny Cash - The Mercy Seat http://rapidshare.com/files/41819383/Johnny_Cash_-_The_Mercy_Seat.mp3
It all began when they took me from my home And put me on Death Row, A crime for which I am totally innocent, you know.
I began to warm and chill To objects and their fields, A ragged cup, a twisted mop The face of Jesus in my soup Those sinister dinner deals The meal trolley's wicked wheels A hooked bone rising from my food And all things either good or ungood.
And the mercy seat is waiting And I think my head is burning And in a way I'm yearning To be done with all this weighing of the truth. An eye for an eye and a tooth for a tooth And anyway I told the truth And I'm not afraid to die.
I hear stories from the chamber Christ was born into a manger And like some ragged stranger He died upon the cross Might I say it seems so fitting in its way He was a carpenter by trade Or at least that's what I'm told
My kill hand's tatooed E.V.I.L. Across it's brother's fist That filthy five! They did nothing to challenge or resist.
In Heaven His throne is made of gold The ark of his Testament is stowed A throne from which I'm told All history does unfold. It's made of wood and wire And my body is on fire And God is never far away.
Into the mercy seat I climb My head is shaved, my head is wired And like a moth that tries To enter the bright eye I go shuffling out of life Just to hide in death awhile And anyway I never lied.
And the mercy seat is waiting And I think my head is burning And in a way I'm yearning To be done with all this weighing of the truth. An eye for an eye And a tooth for a tooth And anyway I told the truth And I'm not afraid to die.
And the mercy seat is burning And I think my head is glowing And in a way I'm hoping To be done with all this twisting of the truth. An eye for an eye and a tooth for a tooth And anyway there was no proof And I'm not afraid to die.
And the mercy seat is glowing And I think my head is smoking And in a way I'm hoping To be done with all these looks of disbelief. A life for a life and a truth for a truth And I've got nothing left to lose And I'm not afraid to die.
And the mercy seat is smoking And I think my head is melting And in a way that's helping To be done with all this twisting of the truth. An eye for an eye and a tooth for a tooth And anyway I told the truth But I'm afraid I told a lie.
Bu da Nick Cave and The Bad Seedsten şarkının güzel bir yorumu:
(bu yazi 2005te www.arizalilarkulubu.com da yer almistir)
Bazı gruplar insanlar üzerinde çok farklı etkiler bırakır. Bazı gruplar vardır içinizde hissedersiniz. İçinize işleyen melodiler, ruhunuzun aynası sözler. Bazen, bu bazı gruplar sizi yüzüstü bırakırlar. Gerekçeleri de değişimdir ama bunu içinize sindiremezsiniz. İşte o gruplardan biri ile ilgili yazmayacağım bugün. New Model Army benim için bu gruplardan biri hiç bir zaman olmadı. 25 yıldır hep oradaydılar; duruşları, müzikleri ve şarkı sözleri ile her zaman taviz vermemenin yıkılmaz bir kalesi oldular. Muhafazakar bir grup hiç olmadılar, hep arayışları oldu, bir insanın tüm güçlü ve zayıf yanlarını barındıran ama her zaman bulabileceğiniz güçlü ve kararlı bir dost olarak New Model Army'nin hala orada olduğunu bilmek gerçekten güzel.
Açıkçası "Eight" albümü benim için hayalkırıklığı olmuştu. Ardından Justin Sullivan solo albümünü çıkartınca ve Sullivan and Friends isimli konserler etrafta dolaşmaya başlayınca sanırım bir dönemin daha sonuna geldik diyordum içimden. Ancak önce Lost songs albümü, Istanbul�daki Ankara�daki konserler ve müjdelenen albüm yüreğime su serpti.
Gruptan Dave Blomberg'in 12 yıl aradan sonra gruptan ayrılmasının grubun müziğini negatif bir etkileyeceğini düşünmüyorum. Nedense Dave Blomberg'i hep Nelson ve Justin Sullivan'ın punk rock yaklaşımlarına tezat oluşturduğunu düşünüyordum ki bence yeni albümde bu daha açık belli oluyor. Dave Blomberg�in yerini Marshall Gill almış. Grubun yeni gitaristi, son albüm üzerinde çalıştıkları studyonun ses mühendisi tarafında önerilmiş.
Yeni albüme geldiğimiz de ise, çok farklı bir New Model Army albümü yok. Eight albümünde eksikliğini hissettiğimiz ve bence grubun en güçlü olduğu ritm yine ön plana çıkmış ve tabiki albüm daha güçlü ve iyi olmuş. Tabi yine her New Model Army albümü gibi şarkı sözleri kesinlikle okunması gereken ve üzerinde düşünülmesi gereken sözler ki New Model Army�e ucundan bulaşmış herkes bunu bilir. Ancak bütün bunların yanında oldukça karanlık bir yanı daha var albümün. Okuduğum bir kaç röportaj ve fan sitesinde hepimizin özlemi olan yeni bir Thunder and Consolation albümü müjdeleniyordu. Consolation'da yer alan ama bu albümde yer almayan iki gerçek var. Birincisi Robert Heaton'un enerji dolu insanı nereye alıp götüreceği belli olmayan davulu ve yoğun folklorik ezgiler. Bu arada artık dünyaya daha farklı bakan olgun bir Justin Sullivan ve en sevdiğim basçılardan Nelson yeni albümdeki performansları kayda değer. Ayrıca davulcu Micheal Dean performansını arttırıyor. Özellikle Island şarkısında Nelson neden en sevdiğim basçılardan birisi olduğunu ortaya koyuyor, hepinize tavsiye edeceğim Brother ile birlikte en iyi son dönem New Model Army şarkısı Island.
Albümde yine New Model Army'den beklediğimiz politik eleştiriler ve şarkı sözlerinde çoğu grubun satış kaygıları ile dokunamadıkları noktalar var.
Red Earth, İngiltere'nin muhafazakar yapısını eleştiren ve göçmen politikasına göndermeler yapan Another imperial day ve Prayer flags şarkıları albümün eleştiri dozu yüksek şarkıları. Bu arada albümde diğer albümlere nazaran daha fazla keyboard kullanıldığını söyleyebiliriz. Keyboardçu Dean White ayrıca 2 şarkıda da gitar çalmış. Albümün kapanışı olması gerektiği gibi davul ile başlıyor. Micheal Dean daha önce Robert Heaton�un davul teknisyenliğini yapıyordu. Bir şekilde ustasına, yani davul hocasına saygı anlamınıda taşıyan bu davul girişi ve Justin Sullivandan dostuna adadığı albümün kapanış şarkısı Fireworks Nights. And it was gone ile noktalanan şarkıda Robert Heaton için anlamlı bir veda.
New Model Army'nin 25 yıllık müzik serüveninde 9. albümü için söylenecek en doğru söz , kesinlikle sevenlerini hayalkırıklığına uğratmayacak olduğudur sanırım. Artık yeni bir dönem açacaklarını söylemeyebiliriz ama politik duruşları ile bir dönemi kapatmaya kararlı, taviz vermeyen haliyle New Model Army ailesi sizi dostluğa, düşünmeye ve paylaşmaya hala davet ediyor. And tomorrow brings another train
Utku Uluer (2005 yilinda Studyo Imgede yayinlanmis bir yazi)
Bugüne kadar kaç Holywood yıldızından iyi bir müzik çalışması duyulmuştur? Mesela çok gerilere gidersek Dean Martin veya Frank Sinatra diyebiliriz. Hem müzisyen hem oyuncu dedirtmişlerdir. Ama bu kavramlar yani alışıla gelmiş komple sanatçı kavramı şov aleminin genişlemesi ile yerini biraz daha farklı gerçeklere bıraktı. Jennifer Lopez bizi ne kadar şaşırtsa da iyi oyunculuğu da müziği paralelinde yerini kötü yada gişe filmlerine bıraktı. Tabi bu birazda Holywood’tan çıkan yada çıkarılan isimlere bağlı. Bir ara Johnny Depp birşeyler deniyordu ama neler yaptı dinleme şansım olmadı. Müzik yapan aktör yada müzikten aktörlüğe geçiş yapanların tarihçesine girmeyeceğim ancak ister istemez çok sevdiğiniz bir iki filmde oynamış birileri müzik yapınca kafanızdan benimkine benzer sorular geçiyordur. Natural Born Killers filmiyle bende özel bir yeri olan Juliette Lewis’i ilk kez şarkı söylerken Starnge Days filminde gördüm. Bence kışkırtıcı bir performanstı Patti Smith ile PJ Harvey arasında gidip geliyordu. Keşke şarkı söylese ve bizde onu izlesek dedirtmedi değil. I Can Hardly Wait bence iyi bir referans oldu Juiette Lewis için ki uzun süre şarkıyı Pj harvey’nin söylediğini ve playback (PJ Harvey’in 4 track demo albümünde orijinal hali var) olduğunu düşünmüştüm. ‘I Can Hardly Wait’ üstünden uzun süre geçti, bir şarkıyı PJ Harvey’den bence daha iyi yorumlamış olabilir ama sonuçta kendi asıl işi olan sinemada yoluna devam etti. Ancak içindeki müzik ateşi hiç sönmemiş. 2004’ün sonlarında Juliette & The Licks olarak ilk EP’leri (...like a bolt of lightning) ve ardından ilk albümleri “You're Speaking My Language” piyasaya çıktı. 4 böcek bir çiçek (yani 4 erkek bir kadın) olan kadrosu ile 2003’ten beri bu şarkılar üstünde çalışıyorlarmış. İlk EP’de oldukça yoğun bir Courtney Love (yada Hole) etkisi hissettim ancak albüm daha oturmuş ve içten. Önemli bir Holywood yıldızından bu tarz bir samimiyeti bulmak gerçekten güzel. Ancak Juliette Lewis’in söylediği en güzel şarkı hala ‘I Can Hardly Wait’. Albüme bakacak olursa açılış şarkısı albümle aynı ismi taşıyan You're Speaking My Language, ‘Tüm dünyaya’ mesajı ile albümü açıyor ve tipik bir punk rock şarkısı. Aşk ve yer yer politik göndermelerin olduğu şarkılarla albüm devam ediyor. Bence albümün en güzel şarkısı This I Know’a, Juliette Lewis’in güzel sesini en doğru kullandığı şarkı diyebiliriz, hoş bir bas ve klasik soft rock bir şarkı. Albümde öne çıkan diğer bir şarkı ise ‘Pray For The Band Latoya’. Kırık kalpli Lewis’in kırılganlığını 80lerden bir gitar solosu ile süslüyor. Albümün kapanış şarkısı Long Road Out Of Here da Juliette Lewis’in güzel bir sesi olduğunun başka bir kanıtı ki uzun, yumuşak ve güzel bir şarkı. Sonuç olarak albüm samimi ve Juliette Lewis’in gerçekten güzel ve olgun bir sesi var ve Strange Days’de gördüğüm kadarı ile sahneye de hakim birisi. Bol bol Iggy Pop ve Patti Smith etkisi görebileceğiniz albümde belki yeni bir şey ortaya koymuyorlar ancak iddiasız ve müzik yapmak istedikleri belli. Juliette Lewis’e bir şans vermenizi öneririm.
This is a song i made in 2003 i wrote some lyrics for teh song but then decided to make this song without. Couple of days ago i found this video on my pc that i shot this winter in Istanbul. So i started to combine the music with the video. The last part of the video is from germany.
I am not a video artist so this is not an artistic approach i only wanted to share my music with some images.
Yeni albüme geldiğimiz de ise, çok farklı bir
