22 Kasım 2005
Vox Club, Nonantola (Modena)
Utku Uluer (bu yazı studyo imgede 2006 yılında yayınlanmıştır)
İngiltere'nin müzik fabrikası olmasının sadece kendi ekonomisine değil, bizim gibi müzik hastası insanlara da faydası olduğunu söyleyebiliriz. Her ne kadar eleştirecek noktalar olsa da, bu oluşum her zaman bize sonsuz bir kaynak ve İngiliz basının pompaladığı her grup, müziğe bir şekilde bulaşmış herkes için ilgi çekici olmuştur. Bundan bir kaç ay önce kulak kabarttığım Bloc Party için ve NME dergisinde gördüğüm yeni çıkan her grup için de yukarda yazdıklarımı düşünmeden edemem nedense.
Konunun felsefi yönü kafamı kurcalar iken çoktan Bloc Party'nin konseri için yola koyulmuştuk. Mekân İtalya'nın Modena kentinde; Vox Club. İstanbul'daki Vox'un 3 katı büyüklükte ve 2 katlı bir yer. Özellikle Bloc Party gibi grupların konserleri için ideal bir mekân ve keşke İstanbul'da da olsa dedirten, 1500-2000 kişinin konser izleyebileceği bir gece kulübü. Tavanı yüksek ve ferah. Zaten içeri girdiğimde beklediğimden daha fazla kişiyi gördüğümü itiraf etmeliyim; ya ben Bloc Party'nin popülaritesini küçümsemişim, ya da MTV'yi. Saat 22.30'u gösterirken ışıklar karardı ve grup sahneye çıktı. Gecikme yok, gayet dakik bir grup. 'She's Hearing Voices' şarkısı ile konseri açtılar. Grubun özellikle görsel efektlere de önem verdiğine değinmeden geçemeyeceğim. Zımba gibi bir giriş. İkinci şarkıya geçmeden önce vokalistleri Kele Okereke'den gayet anglo saxon bir aksan ile ''We are Bloc Party from London'' sözleri ile ilk single'ları 'Banquet' başladı. Grup gayet temiz bir sound'a sahip. Albümleri "Silent Alarm"ı dinlemiş olanlar konserde de aynı sound'u bulacaklar. Aslında bu önemli bir nokta ve şarkılar albümde nasıl ise aynen öyle çaldılar; yani fazla doğaçlamaya girmeden ve değişik sesler kullanmadan.
Konsere gelmeden önce grubun kesinlikle Talking Heads'ten etkilendiğini düşünüyordum ancak vokalisti dinlerken karşımda siyah bir Robert Smith duruyordu. Yanımdaki bazı arkadaşlar katılmasa da vokalistin Robert Smith'ten oldukça çok etkilendiğini söyleyebilirim. Özellikle 
"Wish" albümünden 'From The Edge Of The Deep Green Sea'deki vokalini düşünürsek herkes bana hak verecektir. Ancak grubun müziğinin The Cure'den etkilendiğini söylemek zor. Grubun konser performansından en memnun kaldığım şarkılar ise 'This Modern Love' (bende Robert Smith etkisi bırakan şarkı) ve 'She's Hearing Voices' oldu. 'This Modern Love' şarkısını biraz uzun çaldılar (tek farklı çaldıkları şarkı) ve özellikle arka fondaki ışıklar etkileyici idi; bir şekilde konserin doruk noktası oldu diyebilirim.
Konserde gözüme çarpan ilginç bir nokta ise grupta seyirci ile en fazla diyalog kuran elemanın baterist olması idi. Grup ritim yönünden oldukça güçlü, aralarındaki anlaşma üst düzeyde ve baterist Matt Tong'un ağırlığı hissediliyor.
"Silent Alarm"dan ve "Banquet" EP'sinden hemen her şarkıyı çaldılar ve 70 dakika kadar sahnede kaldılar. Açıkçası grubun bir albüm ve EP'si olduğundan dolayı çok uzun bir konser beklemiyordum; müzik yapmayı seven dinamik ve biraz geyik bir tanımlama ile ümit vadeden Bloc party'i izlemek bana oldukça keyif verdi. Önlerde oldukça hareketli ve yerinde duramayan bir topluluk vardı. Sanırım yaşım 30'u geçtiği için Bloc Party'nin bu dinamizminden pek faydalanamadım (İstanbul'da, New Model Army konserinde faydalanmıştım gerçi). Gece boyunca müzikleri kadar seçtikleri ışıklar ve arka fon ile bütünleşmeleri oldukça güzeldi. Bazı şarkılarından pek haz etmesem de özellikle arka fonu güzel kullanmaları ve ışıklar sayesinde bu şarkılara ilgi duyduğumu ve eve gelip tekrar ve farklı bir şekilde dinlediğimi de söylemeden geçemeyeceğim. Özellikle bu konuda grup bende oldukça olumlu etki bıraktı.
0 commenti:
Post a Comment